|
Ho Dio de la vivo kaj Dio de
la morto,
rigardu la turmenton de mia profesi' kaj turnu la orelon al la humila vorto de homo suferanta ĉe homa agoni'! Por fronti la batalon de lumo kaj de ombro al ĉiuj lokoj mi iras, palaco kaj kaban', sed kiel mi sukcesos, se ies tagonombro finiĝos pro decido de via pova man'? Sur korpo frostiĝanta de ia paciento de vivo kaj de morto fariĝas la batal': armilon en la mano, obstinaj en silento, mi luktas por la vivo, vi luktas por fatal' ... El scio kaj praktiko dum jaroj akiritaj mi uzas kaj manovras la manon sur tranĉil': mi tranĉas, mi kripligas per strekoj senhezitaj, se nur mi povas porti la vivon al stabil'. Se mia mano venkas la oston de la tombo post harda kaj peniga milito por la viv', mi vidas retiriĝi al sia katakombo la morton funebrigan en spita ofensiv'. Se tamen el la korpo la tuta vivo fuĝas kaj lasas min klopodi sur la kadavro nur, sovaĝa mortigisto rimorse mi min juĝas, ĉar mian bisturion makulas sangospur'. Mi petas heziteme la pagon por la servo: la mono min turmentus, se homo mortis for; se ree fluis sango kaj reviviĝis nervo, pri mono ĝenus vorto en tia ĝoja hor'! Dum mia tuta vivo, milfoje post recepto, la samajn rekompencojn mi havas por la task': al mia vango ĵetas la homoj sen escepto rideton post sukceso, insulton post fiask' ... Ho Dio de la vivo kaj Dio de la morto, rigardu la turmenton de mia profesi' kaj volu min provizi per saĝo kaj per forto, ke beno por aliaj fariĝu mia sci'! |
