Mea-culpa _ Mia kulpo

Mea-culpa

                                                                      Para Flávia Laroca

Agonizam as cosmogonias,

quando o coração desafina

na aspereza da alma.

E o discurso escuro é lâmina

da  (des)razão estéril

que nos fere os afetos.

Então palavras cruas

açoitam o azul dessa manhã

de quase primavera...

E, agora, o grito

na Ágora do tempo:

preciso da água viva

da doçura, urgente!

Mia kulpo

Agonias kosmogonioj,

kiam la koro malagordiĝas

pro l’  krudeco de l’ animo.

Kaj la diskurso nigra estas klingo

de (mal)racio  vana,

kiu vundas niajn amojn.

Do krudaj vortoj

skurĝas la  ĉimatenan bluon,

kiu preskaŭ printempas ...

Kaj nun,  l’ekkrio

ĉe l’ Agoro de  l’ tempo:

mi bezonas l’ akvon vivan

el mildeco, urĝe!

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 19/09/2015.

Aldravia

 Vestido

 de

 noiva

espelha

a

alma.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 12/09/2015

Inverno _ Vintro

https://www.youtube.com/watch?v=KZGi49Bnghs

Inverno

A cidade­­­­­­ desmaia em chuva

sob as cinzas de um céu sem cor.

Aquece-me a Polonaise de Chopin

e a saudade de um amor

que nunca vivi.

Vintro

La urbo svenas pluve

sub la cindroj de senkolora ĉielo.

Varmigas min la Polonez' de Ŝopen’

kaj la sopiro pri amo 

kiun mi  havis neniam.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 06/09/2010

Silêncio _ Silento

Silêncio

E, cedo expulso do mundo,

flutua a dedilhar

luares e segredos

sobre a pele da brisa.

Mas seduz o poeta

e adentra o poema

por metáforas vazias

de ruídos banais.

Silento

El la mondo forpelita

ĝi ŝvebas pinĉante

lunbrilojn kaj sekretojn

sur la haŭto de l’ brizo.

Sed poeton ĝi allogas

kaj eniras en poemon

per metaforoj malplenaj

de bruadoj banalaj.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 26/08/2015.

Réquiem _ Rekviemo

Réquiem

Fui visitar o ausente

que não conheci.

Agora, face ao corpo morto

suavemente exposto

sob uma nuvem branca de flores,

uma impressão de ternura

me atravessa e suporta.

De paletó e gravata, pronto

para  a grande cerimônia,

os traços finos desenhados

na palidez impenetrável,

ali se expunha digno.

Não há vela, nem coroa,

nem o cheiro enjoado de ciprestes:

apenas o aconchego da lareira

e pessoas que conversam amenidades

numa indisfarçada celebração da vida.

Os olhos repisados

da mulher e dos filhos

lembram o inevitável dilaceramento.

Meu pensamento agradecido

saúda a energia que habitou aquele corpo

e, sem me dar conta,

sinto saudade daquele desconhecido

que se apresenta à felicidade

ao virar da última página.

      (Juiz de Fora, 1985)

Rekviemo

Mi vizitis la forestanton

nekonatan de mi.

Nun, antaŭ la mortinto

milde elmontrata

sub nubo blanka da floroj,

tenera impreso

min trairas kaj tenas.

Surhavante jakon kaj kravaton,

preta por la grava ceremonio,

la fajnaj trajtoj desegnitaj

sur nepenetrebla paleco,

tie li elmontriĝis digne.

Nek kandelo aŭ krono,

nek la naŭza odoro de l’cipresoj:

nur la varmo de l’ kameno

kaj homoj parolantaj agrablaĵojn

kiel nekaŝebla vivcelebro.

La plorantaj okuloj

de l' edzino kaj infanoj

memorigas la nepran kordisŝiron.

Mia danka penso

salutas l’energion

kiu loĝis en tiu korpo

kaj nerimarkite

mi sopiras la nekonaton,

kiu sin prezentis al feliĉo

post la turno de l' lasta paĝo.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 22/08/2015.

Deus _ Dio

Deus

Deus é verbo  causativo

de norte a sul do meu corpo.

Fonte,  matriz,  alimento

da minha razão de ser.

Não é senhor nem senhora;

não castiga nem perdoa,

embora o homem lhe empreste

um rosto, ritos, paixões.

Deus é energia que gera

a harmonia do infinito,

plasmando formas e essências

à sua imagem e semelhança.

  

Deus não se quer prisioneiro

dos templos frios de pedra:

é foco de luz contínua:

Deus é Lei, é Poesia.

Dio

Dio estas kaŭza verbo

de nord’ al sud’ de l’ korp’ mia.

Fonto, matrico, nutraĵo

de mia esto-kialo.

Nek sinjor’, nek sinjorin’;

neniun Di’ punas, pardonas,

kvankam homoj al Di’ donas

vizaĝon, ritojn, pasiojn.

Energio, kiu naskas

la senfinan harmonion,

muldanta formojn, esencojn:

ĉion je similec’ dia.

Di’ ne estas arestito

en fridaj temploj el ŝtono:

fokuso de lumo daŭra,

dia  Leĝo  Poezias.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 18/08/2015. 

Jubileo

                                          Antaŭ cent dek jaroj, en Bulonjo,

ĉe kongreso de ‘homoj kun homoj’,

la unua verda familio

entuziasme plene ekfloris

pro  l’ rava lingvo internacia.

Lazar’ Ludoviko Zamenhof,

(kvankam mondo sangas pro perforto)

per la blovo de facila vento,

via luma ideal’ traboris

la granitajn barojn de homsento.

Kun ĝoj’, la centan UK-on ni festu!

Antaŭen sub la paca standardo,

ni iru laŭ la voj’ de l’ espero

kaj tra l’ Tero ni tiel trumpetu:

Esperant’ homigos la homaron!

Maria Nazaré Laroca  

Lillo/Francio, 30/07/2015.