Meu corpo _ Mia korpo

Meu corpo

Minh’ alma se vestiu de um corpo

que me permite estar no mundo:

arena de  sonhos infindos

que eu pastoreio sem medo.

 

(A veste é matéria tecida 

de  moléculas invisíveis

que, renovadas, não se tocam...)

 

E, assim, no leme desse barco,

meu templo de luz condensada,

aos poucos eu vou construindo 

minha  humanidade divina. 

Poema a partir da reportagem Transvanguarda, de Silas Martí. C4 Ilustrada. Folha de S.Paulo. 14/06/2015.

“Em tempos de transexuais, celebridades, artistas plásticos transformam o corpo com hormônios em ações radicais para questionar o gênero.”

Mia korpo

Mia animo vestis sin per korpo,

kiu permesas al mi esti en la mondo,

areno de senfinaj sonĝoj

paŝtitaj de mi sentime.

(La veston materio teksas

el nevideblaj molekuloj,

kiuj renovigataj ne sin tuŝas...)

Gvidante tian boaton,

aŭ templon el lum’ kondensita,

mi laŭgrade konstruadas

mian humanecon dian.

 Poemo  surbaze de  ĵurnala raporto verkita  de Silas Martí  pri la tiel nomata Trans-avangardo (Silas Martí. C4 Folha de S.Paulo, 14/06/2015).
"Dum transseksaj tempoj, famuloj, plastikartistoj, transformas la korpojn per hormonoj kaj radikalaj agoj, pridiskutante la genrojn."

 

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 16/06/2015.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Urânia _ Uranio

 

 

Urânia

 

A Poesia silente dança

no infinito do presente eterno;

e o Poeta sonha com Urânia,                                                 

que o guia em voo ao universo.

 

Viu então que a Terra é a fulgurante

estrela vésper dos céus de Marte,

sendo a humanidade tão pequena...

 

E saudou a Força que sustenta

e move todos os sóis do cosmo;

ela que é a mesma chama que anima

seu corpo em viagem peregrina!

 

 Uranio

La Poezio silente dancas

ĉe l’ infinit’ de l’eterna estant’;

kaj pri Urani’ Poeto sonĝas:                                                 

ŝi per flug’ al univers’ lin gvidas.

 

Tiam li vidas, ke brilas Ter’:  

vesperstel’ sur la ĉiel’ de Mars’,

malgraŭ ke tiel malgrandas homar’...

Kaj salutas li la Forton, kiu subtenas

kaj movas ĉiujn sunojn en la kosmo;

Ĝi, kiu estas la sama flamo, kiu animas

lian korpon dum  pilgrimanta iro!

 

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 12/06/2015.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Passos _ Paŝoj

Passos

O olhar do poeta

tropeça nas nuvens

do caminho e sonha

decifrar o encanto

da dança binária

dos pés que passam

em humano compasso.

E, passo a passo,

a vida desfolha as horas

na curva infinita do tempo.

O salto é descompasso:

risco de queda ou voo.

  

Paŝoj

La rigardo de l’ poeto

faletas en la nuboj

de la vojo kaj sonĝas

deĉifri la ĉarmon

de la dutempa danco

de l’ marŝantaj piedoj

laŭ la homa takto.

Kaj, paŝon post paŝo,

horojn viv’ senfoliigas  

en la senfina  tempkurbo.

Sentaktas la salto:

risko de falo aŭ flugo.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 02/06/2015.

Juiz de Fora: 165 anos!

É festa de aniversário,
mas na cidade operária,
tecelã da poesia,
sopra o vento da saudade
no presente da alegria.

É Juiz de Fora tão dentro
do coração de seus filhos,
que mesmo fora, distantes,
querendo, a alma se aninha
nos braços de suas montanhas.

É festa de aniversário,
mas na cidade operária,
tecelã da poesia,
sopra o vento da saudade
no presente da alegria...

 

Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 31 de maio de 2015.

Sem cerimônia _ Senceremonie

 

Sem cerimônia

 

Eis na linha do meu tempo,

a data que volta sempre,

trazendo um desassossego,

e  filosofias inventa...

 

Nasci de um corte sincrônico

na diacronia do eterno.

De Gêmeos: Castor e Pólux

em  coexistência amistosa...

 

Mineira por vocação,

tento cultivar silêncios

no céu  das ambiguidades. 

 

Caçadora de sentidos,

corto e costuro palavras

na arena da poesia.

E, quando choro, sorrio:

sou rio morro acima.

 

 

Senceremonie

Jen sur mia templinio,
la dato, kiu ĉiam revenas,
portanta maltrankvilecon,
filozofiojn elpensas...

 

Mi naskiĝis per tranĉ’ sinkrona
en la diakrona etern’,
El Ĝemeloj: Kastor’ kaj Poluks’
en kunvivo amikeca...

El Minoj pro mem inklin’,
en la ĉiel’ de l’ dusenc’,

kultivi silenton mi provas.

 

Ja, ĉasistino de sencoj,

mi tranĉas kaj kudras vortojn
ĉe l’ areno de l’ poezio.
Kiam mi ploras, ridetas:

supreniranta river’.

 

 

Maria Nazaré Laroca

Juiz de fora, 27/05/2015.

 

 

 

 

No meio do caminho tinha um cão _ Sur la mezo de l’ vojo kuŝis hundo

No meio do caminho tinha um cão;

e ele dormia a sua liberdade, atravessado

no chão alegre de sol dessa manhã fria de maio.

Sem pedir licença, sem perguntar se incomodava;

aliás nem sabia disso: ele simplesmente existia.

Sur la mezo de l’ vojo kuŝis hundo

Sur la mezo de l’ vojo kuŝis dormanta hundo;

kaj tute senĝene ĝi endormigis sian liberecon

sur la sungaja grundo de l’ malvarma mateno maja.

Al ni ĝi ne petis permeson, ĝi demandis nenion;

fakte ĝi eĉ pri ĝeno ne scias: ĝi tutsimple ekzistis tie.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 23/05/2015.

Despertar _ Vekiĝo

Despertar

No meu universo inacabado,

Deus é o sol interno

que me acende a alma

a vagar ainda

pelas nuvens cinza da ilusão.

Mas, então, aos poucos,

com as gotas desse Amor,

vou plasmando em luz

a gratidão pelo privilégio

de ser Sua criatura.

Vekiĝo

En mia nefinita universo,

Dio estas la interna suno,

kiu lumigas l' animon

ankoraŭ vagantan 

tra la grizaj nuboj el iluzio.

Sed tiam, laŭgrade,

per lumgutoj de Amo tia,

mi ade muldas plu

dankemon pro l' privilegio

esti  kreito dia.

Maria Nazaré Laroca

Rio de Janeiro /Juiz de Fora, 16/05/2015.