Passos _ Paŝoj

Passos

O olhar do poeta

tropeça nas nuvens

do caminho e sonha

decifrar o encanto

da dança binária

dos pés que passam

em humano compasso.

E, passo a passo,

a vida desfolha as horas

na curva infinita do tempo.

O salto é descompasso:

risco de queda ou voo.

  

Paŝoj

La rigardo de l’ poeto

faletas en la nuboj

de la vojo kaj sonĝas

deĉifri la ĉarmon

de la dutempa danco

de l’ marŝantaj piedoj

laŭ la homa takto.

Kaj, paŝon post paŝo,

horojn viv’ senfoliigas  

en la senfina  tempkurbo.

Sentaktas la salto:

risko de falo aŭ flugo.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 02/06/2015.

Juiz de Fora: 165 anos!

É festa de aniversário,
mas na cidade operária,
tecelã da poesia,
sopra o vento da saudade
no presente da alegria.

É Juiz de Fora tão dentro
do coração de seus filhos,
que mesmo fora, distantes,
querendo, a alma se aninha
nos braços de suas montanhas.

É festa de aniversário,
mas na cidade operária,
tecelã da poesia,
sopra o vento da saudade
no presente da alegria...

 

Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 31 de maio de 2015.

Sem cerimônia _ Senceremonie

 

Sem cerimônia

 

Eis na linha do meu tempo,

a data que volta sempre,

trazendo um desassossego,

e  filosofias inventa...

 

Nasci de um corte sincrônico

na diacronia do eterno.

De Gêmeos: Castor e Pólux

em  coexistência amistosa...

 

Mineira por vocação,

tento cultivar silêncios

no céu  das ambiguidades. 

 

Caçadora de sentidos,

corto e costuro palavras

na arena da poesia.

E, quando choro, sorrio:

sou rio morro acima.

 

 

Senceremonie

Jen sur mia templinio,
la dato, kiu ĉiam revenas,
portanta maltrankvilecon,
filozofiojn elpensas...

 

Mi naskiĝis per tranĉ’ sinkrona
en la diakrona etern’,
El Ĝemeloj: Kastor’ kaj Poluks’
en kunvivo amikeca...

El Minoj pro mem inklin’,
en la ĉiel’ de l’ dusenc’,

kultivi silenton mi provas.

 

Ja, ĉasistino de sencoj,

mi tranĉas kaj kudras vortojn
ĉe l’ areno de l’ poezio.
Kiam mi ploras, ridetas:

supreniranta river’.

 

 

Maria Nazaré Laroca

Juiz de fora, 27/05/2015.

 

 

 

 

No meio do caminho tinha um cão _ Sur la mezo de l’ vojo kuŝis hundo

No meio do caminho tinha um cão;

e ele dormia a sua liberdade, atravessado

no chão alegre de sol dessa manhã fria de maio.

Sem pedir licença, sem perguntar se incomodava;

aliás nem sabia disso: ele simplesmente existia.

Sur la mezo de l’ vojo kuŝis hundo

Sur la mezo de l’ vojo kuŝis dormanta hundo;

kaj tute senĝene ĝi endormigis sian liberecon

sur la sungaja grundo de l’ malvarma mateno maja.

Al ni ĝi ne petis permeson, ĝi demandis nenion;

fakte ĝi eĉ pri ĝeno ne scias: ĝi tutsimple ekzistis tie.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 23/05/2015.

Despertar _ Vekiĝo

Despertar

No meu universo inacabado,

Deus é o sol interno

que me acende a alma

a vagar ainda

pelas nuvens cinza da ilusão.

Mas, então, aos poucos,

com as gotas desse Amor,

vou plasmando em luz

a gratidão pelo privilégio

de ser Sua criatura.

Vekiĝo

En mia nefinita universo,

Dio estas la interna suno,

kiu lumigas l' animon

ankoraŭ vagantan 

tra la grizaj nuboj el iluzio.

Sed tiam, laŭgrade,

per lumgutoj de Amo tia,

mi ade muldas plu

dankemon pro l' privilegio

esti  kreito dia.

Maria Nazaré Laroca

Rio de Janeiro /Juiz de Fora, 16/05/2015.

Dança _ Danco

As  árvores da praça se erguem  na ponta dos pés, em devoção ao infinito. Mas destaca-se uma, estendida na relva com graça, como uma bailarina, a receber os aplausos azuis do sol de maio.

Ela foi tombando devagarinho ao compasso do tempo. Em aparente repouso, trabalha ainda. Na primavera, enfeita-se de flores cor de rosa e, com doçura, recebe os namorados e a alegria das crianças.   

Danco

La arboj de la placo staras piedpinte, sindoneme al la senfino. Sed jen unu el ili, kiu distingiĝas gracie kuŝante sur la herbo, kiel dancisto por ricevi la bluajn aplaŭdojn de la maja suno.

Ŝi ade kaj lante renversiĝis laŭ la takto de l' tempo. En ŝajna ripozo, ĝi ankoraŭ laboras. Printempe sin ornamas ĝi per rozkoloraj floroj, kaj dolĉe akceptas la amindumantojn kaj la ĝojon de l' infanoj.

Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 12 /05/2015.

Sintonia _ Agordo

Sintonia

E o sabiá caminha com leveza

na grama do jardim;

olha para um lado, ora para o outro;

de repente olha para mim,

e meu tempo  se eterniza!

Agordo

Kaj  turdo marŝas malpeze

sur la  herbo de l’ ĝardeno;

jen ĝi rigardas flanken, jen alien;

subite ĝi ekvidas min,

kaj mia tempo  eterniĝas!

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora 09/05/2015.

Miserēre, miserēre!

O que fizemos de ti, Mãe Terra?

Estorcegam-te as entranhas,

semeando escombros.

A Natureza pranteia

os filhos perdidos no caos.

Esboroam-se séculos

de civilização e cultura.

Bradam tornados em fúria,

vomitam  vulcões em delírio.

Inundações, naufrágios...

A morte espreita as veias

exaustas do planeta.

Miserēre, miserēre!

Misericórdia, Senhor!

Kion ni faris el vi, Patrino Tero?

Tordiĝas viaj intestoj

kaj semiĝas  ruinoj.

Naturo funebras

la gefilojn perditajn en la kaoso.

Disfalas jarcentoj

el civilazaci’ kaj kultur’.

Kriegas furie  uraganoj,

Delire vomas vulkanoj.

Inundoj, ŝipdronoj...

La morto gvatas la vejnojn

elĉerpitajn de l’ planedo.

Miserēre, miserēre!

Mizerikordon, Sinjoro!

Juiz de Fora, 08/05/2015.

Maria Nazaré Laroca

Outono _ Aŭtuno

Outono

Pelas veredas de maio,

gritam desejos de pássaro,

nostalgia de asas

nos jardins dessa lua

cheia de luz e fantasia.

Pelas veredas de maio,

desmaiam  lírios, jazem

folhas secas nos sonhos

de mais um  outono.

Aŭtuno

Tra la  padoj de majo

krias deziroj de birdo,

nostalgio pro flugiloj

en la ĝardenoj de l’ luno

plena je lum’ kaj fantazi’.

Tra la  padoj de majo

svenas lilioj, kuŝas

sekaj folioj sur sonĝoj

de  unu plia aŭtuno.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 02/05/ 2015.

Percepção _ Percepto

Percepção 

Minúsculo grão de luz
na poeira do tempo,
entrei na Vida
com uma bagagem apenas:
a infinita liberdade
de construir meu destino.

E devorei milênios 
com as armas
da ignorância 
E da insensatez...

Hoje, no entanto, cultivo
sonhos e versos
no oceano secreto
que habita o jardim
dentro de mim.
Minha viagem é sem fim...


Percepto

Minuskla grajno el lumo
en la polvo de l' tempo,
mi eniris en la sinon de l' Vivo
kun ununura bagaĝo:
la senfina libereco
konstrui mian destinon.

Kaj mi formanĝis jarmilojn
per armiloj de nescio
kaj malsaĝeco.

Hodiaŭ tamen
mi kultivas revojn kaj versojn
en la sekreta oceano,
kiu loĝas en la ĝardeno
ene de mi.
Mia vojaĝo senfinas...

Maria Nazaré Laroca
Cabo Frio, 21 / 04 / 2015

Silêncio _ Silento

Silêncio

De que cor é  esta alma inquieta?

Os meus olhos colhem o silêncio

lilás das violetas que sonham  nas janelas.

Mas lá fora a cidade devora

os ruídos apressados.

E o domingo de outono

se esvai em  sons  de chuva.

O pensamento então dança

em ruidosa procela...

E somente a música, um prelúdio,

de Bach ou Villa-Lobos talvez,

para fazer calar-me  a mente tagarela.

Silento

Kia estas la koloro  de ĉi malkvieta animo?

La okuloj rikoltas la purpuran silenton

de l’ violoj, kiuj sonĝas surfenestre.

Sed la urbo ekstere

voras hastemajn bruojn.

Kaj la dimanĉo aŭtuna

svenas en sonoj el pluvo.

Tiam la penso dancas

en  ventego brua ...

Nur  muziko, preludo,

eble de Bach aŭ Vila-Lobos, mian

menson babileman silentigos.

 

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 22/03/2015.

Meu jardim _ Mia ĝardeno

"O Tejo é

       "O Tejo é mais belo que o rio que corre pela minha aldeia,

Mas o Tejo não é mais belo que o rio que corre pela minha aldeia.

Porque o Tejo não é o rio que corre pela minha aldeia."

                  (Alberto Caieiro / Fernando Pessoa)

Meu jardim

A minha praça é o meu jardim

secreto, embora seja um parque

onde pessoas correm, caminham;

crianças e cachorros brincam;

pássaros cantam para o sol.


A minha praça é um templo

onde em silêncio contemplo

a paciência das árvores,

comungando com elas

a devoção à vida.

Mia ĝardeno

La placo estas mia ĝardeno

sekreta, kvankam ĝi estas parko,

kie homoj kuras, marŝas;

infanoj kaj hundoj ludas;

birdoj kantas por suno.



La parko estas templo,

kie silente mi kontemplas

la paciencon de l’ arboj,

kaj kun ili mi kundividas

la sindonemon al vivo.

  

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 14/03/2015.

Destino

Destino

Quantas camadas

de séculos

me fizeram?

Dentro de mim

essa alma estranha:

às vezes mar,

ora floresta,

ora montanha.

Meu pensamento

é vento, silêncio,

fina algaravia...

Quantas de mim

percebo nas esquinas

do mundo?

Replico-me, divido-me;

ultrapasso-me,

até ouvir a formiga

que cumpre seu destino, 

mas  não sabe.

Destino

Kiom da tavoloj

de jarcentoj

min konstruis?

Ene de mi

la stranga animo:

foje  mara

foje arbara

aŭ granda monto.

Mia penso

ventas

silentas

babelas...

Kiom da memoj

staras ĉe l’ anguloj

de l’ mondo?

Mi replikiĝas, dividiĝas;

mi trapasas min

ĝis sukcesi aŭdi

tiun formikon,

kiu la sorton plenumas

sed tion ne scias.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 10/03/2015.