Vida
Existo;
logo penso
o mundo.
Resisto
ao tento;
não sucumbo.
Mas tão profundo
é o espanto
cotidiano,
que às vezes
até esqueço
o encanto
de viver.
Vivo
Mi ekzistas;
kaj mondon
mi pripensas.
Sen pereo,
Rezistas
Mi al peno.
Sed estas tiel
profunda
la ĉiutaga mir’,
ke foje eĉ
vivĉarmon
mi forgesas.
Maria Nazaré de C.
Laroca
Juiz de Fora,
12/06/2013.
3 comentários:
Cxu vi memoras la tremantaj lumgutoj ludantaj meze la nekvieteco de la riveretoj? Estas via poemo.
Belege, amikino. La veraj poetoj pensas kaj pesas la mondon ekzakte tiele. La ravo de la mondo pere de la poezio kaj la ravo de la poezio pere de la mondo. Jen la sekreto. Jen la malsekreto. Plian gratulon!
Via delikata poemo shajnas flutludado apud rivereto en arbaro. Vi preskau shvebas en la aero, kara!
Pura poezio!
Postar um comentário