Crise
Emudeceu o aedo,
desencantou-se a lira.
Por que ainda escrevo
se tudo já foi dito?
Quisera ter a verve
sublime de Petrarca
para o Amor louvar.
Meu coração, porém,
mais pensa do que sente,
nesse deserto ingente.
Não se perfura a gota
d’água que tremula
na folha nua ao sol.
Mas na leira da palavra,
a poesia escava
a aurora que acende
minha derradeira rosa.
Krizo
Poeto silentiĝis
per liro elreviĝinta.
Kial mi ankoraŭ verkas
se ĉio jam diritas?
Mi dezirus la vervon
subliman de Petrarko,
por ke al Amo laŭdu.
Mia koro, tamen,
pensas pli ol sentas,
en ĉi dezerto ega.
Neeblas bori guton
de l’ akvo, kiu flirtas
sur nuda foli’ je sun'.
Sed tra sulkoj de l’ vort’,
la poezi’ disfosas
l’aŭroron, kiu lumigas
la vere lastan rozon.
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 01/05/2014.
4 comentários:
Kiaj belaj versoj. "tra sulkoj de l' vort' la poezi' disfosas l' auroron" : belege!
"Neeblas bori guton de l' akvo" kiel ankau neeblas detrui sableron ecx sub la plej potenta homa forto. Cxu eblus mutigi la liron kaj la poetojn? Mi dubas.
Poetoj inventas vortojn cxar ili havas certecon ke la amsento neniam mortos.
Metapoesia vigorosa. Que poeta nunca supôs finita sua ligação com a fonte? Mas, a fonte infinita responde, se a sinceridade grita: onde?
Bele. Ĉu tiu poemo aperis ankaŭ en tiu poemaro:
http://katalogo.uea.org?inf=2692
?
Kiuj ankoraŭ?
Postar um comentário