Destino
Quantas camadas
de séculos
me fizeram?
Dentro de mim
essa alma estranha:
às vezes mar,
ora floresta,
ora montanha.
Meu pensamento
é vento, silêncio,
fina algaravia...
Quantas de mim
percebo nas esquinas
do mundo?
Replico-me, divido-me;
ultrapasso-me,
até ouvir a formiga
que cumpre seu destino,
mas não sabe.
Destino
Kiom da tavoloj
de jarcentoj
min konstruis?
Ene de mi
la stranga animo:
foje mara
foje arbara
aŭ granda monto.
Mia penso
ventas
silentas
babelas...
Kiom da memoj
staras ĉe l’ anguloj
de l’ mondo?
Mi replikiĝas, dividiĝas;
mi trapasas min
ĝis sukcesi aŭdi
tiun formikon,
kiu
la sorton plenumas
sed
tion ne scias.
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 10/03/2015.
3 comentários:
Unu foje sorĉistino... ĉiam, poreterne magia.
Nazaré, lindo este poema que mostra tantas dúvidas interiores mas com uma certeza, a pluralidade das existências.
Bela poezia klarigo pri la vasteco de la Spirito.
Postar um comentário