Apressada _ Hastema

Apressada

Tenho mais pressa que o tempo. 

Ora (direis) que sandice!

Mas quero o ritmo do rio,   

que intrépido prossegue,

feliz, contornando as pedras

ilusórias do caminho.

E, nessa corrida vã,               

o relógio me ultrapassa...

Então refém do cansaço

de me atropelar, insana,

tento  fazer um poema;

todavia não consigo.

Hastema

Ja, mi hastas pli ol tempo.

Kia stultaĵ’! - oni diros.

Sed mi volas esti river’,                                    

kiu kuraĝe pluiras,

feliĉa, ĉirkaŭfluante

trompajn ŝtonojn de la vojo.

Kaj dum la vana kurado,

la horloĝo min transpasas...

Tiam ostaĝ’ de laceco

por irigi min, freneza,

mi provas verki poemon,

sed ankoraŭ mi fiaskas.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 13/06/2018