Rapsodio
Kvinjara knabino
feliĉon balancas
sur ŝnuro ligita
al du arbaj branĉoj.
Sed ŝi ne suspektas
pri nepra ŝnurego:
kvindekjara ino,
pont’ super abismo.
La knabino feliĉas
pro la momento pura;
tamen ŝi malkonfidas
al l’ abismo el plumoj.
Kaj ŝi teksas kaj malteksas
la silkon de l’ temprivero,
kiu eterne revenas...
La virino kvindekjara
la vivspegulon transiras,
kaj kun kaos’ dialogas.
Sed ŝi nur sukcesas trinki
de l’ tago l’ okulon bluan,
sub la printempa suno...
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 09/10/2018
MG Brazilo
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 09/10/2018
MG Brazilo
3 comentários:
Jen trafa figuro:
"...teksi kaj malteksi la silkon de l' temprivero".
Belega medito pri la tempopasado kaj pri tio, kion la Poeto faras dume.
Aldone la supre menciitajn figurojn, kia bonega uzo de la verso-sonoreco!
Kio estus de la mondo sen la cxeesto de l' poetoj?
Postar um comentário