Orvalho
Ontem, sob uma tempestade de dor, dormi e sonhei que era menina, no sítio do meu tio Antenor, que me encantava com sua sabedoria tão natural como a terra que cultivava. E ele me ensinava a ver e a amar a beleza das coisas simples, dizendo com doçura:
- Nada é mais belo do
que uma gota de orvalho numa folha de taioba.
Diamante líquido, penso
agora.
Hoje a dor não acordou
comigo.
Roso
Hieraŭ, sub tempesto da doloro, mi ekdormis, kaj sonĝis, ke mi estas knabino, en la bieno de mia onklo Antenor, kiu sorĉis min per sia saĝo tiel natura, kiel la tero, kiun li kultivis. Kaj li instruis min vidi kaj ami la belecon de simplaj aferoj, mildkore dirante:
- Nenio estas pli bela
ol guto da roso sur ksantosoma folio.
Likva diamanto, nun mi
ekpensas.
Hodiaŭ la doloro ne
vekiĝis kun mi.
Maria
Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 10/06/2021.
Brazilo
8 comentários:
Pura prozpoemo! Belega! Rigardi la mondongudo kun simpleco estas dolormildiga medicamento.
Jen la vera medikamento: simpleco ornamita per roso de poezio.
Koran dankon, amikino!
Muito bom mesmo, Nazaré! Texto encantador. Cultive com mais frequência esse tipo de escrita. Parabéns!
Jen subite la neatenditaj, apenaŭ rimarkataj, belaĵoj de la naturo , kiu ebligas, ke ni sentu nin kiel parton de ĝi. Kiam oni atingas tiun maloftan staton, eĉ la plej ĝenaj doloroj malaperas. Dankon pro kundividi poezie viajn saĝajn malkovrojn, kara amikino!
Mildkora rakonteto kvazaŭ la simpleco de diraĵoj de onklo Antenor, gutoforma saĝo de kamparano, estu medikamenta mildigilo.
La semado de amo kaj beleco ĉiam produktas bonajn fruktojn. Certe, Kara, vi rikoltis la fruktojn de via dumviva disdono de riĉajn semojn. Gratulon!
Postar um comentário