Jornada _ Vojirado

Jornada

Nós, peregrinos do tempo,

nautas de barcos efêmeros

(nossos corpos rumo à morte),

vamos prosseguir viagem

nas asas da eternidade.

Somos heróis solitários 

na odisséia da vida,

na busca sem fim da estrela

que dorme dentro de nós.

Vojirado

Ni, pilgrimantoj de l’ tempo,

nedaŭrajn boatojn gvidas

(korpojn survojajn al morto),

daŭrigos la vojaĝadon

per flugiloj de l’ eterno.

Ni estas herooj solecaj

ĉe l’ odisead’ de l’ vivo,

en la serĉo de la stelo,

kiu dormas ene de ni.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 25/06/2019.

Poetiko

Ĉu poezio necesas?

Versoj al kio utilas?

Kiel la muzoj ekestas

en nia mondo delira?

Silente poetoj kaptas

la melodion de l’ vortoj

per surpriza luma sparko,

kiu okulojn ektuŝas.

Tiam feliĉo intensa

vizitas poetanimon,

kiu reĝisoras sentojn,

kaj jen poemo naskita!

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 18/06/2019.

Invernando _ Travintrado

Invernando

Minh’ alma ainda tem pressa,

mas gosta de divagar

sobre o avesso do inefável.

O corpo vai devagar;

precisa  vagar sem pressa

pelas praças da cidade,

pelas  árvores imutáveis

aos meus olhos distraídos

a desenhar outras cores

de um tempo outrora vivido.

Travintrado

Ankoraŭ hastas l’ animo,

tamen ĝi ŝatas mediti

pri la revers' de l’ mistero.

Kaj la korpo malrapidas,

bezonas vagi sen hast’

tra la placoj de la urbo,

tra neŝanĝeblaj arbejoj

laŭ la distritaj okuloj

donantaj novajn kolorojn

al pasinta vivotempo.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 13/06/2019.

Desaprendizagem _ Mallernado

Desaprendizagem

O tempo passa e ultrapassa

as grades do calendário:

dias, semanas e meses:

palavras, fotografias

o poeta desafiam.

De novo maio indeciso:

quente ou frio desta vez?

Ao coração não importam

esses caprichos do clima,

pois d’ alma é atento à voz.

O aniversário é um alerta

como o sino da escola,

onde o aluno repetente

precisa desaprender

as lições equivocadas.

Será que o tempo dá tempo?

Para que tanta teoria

na poeira da inércia?

Mallernado

Tempo pasas kaj transpasas

la kradojn de l’ kalendar’...

Tagoj, semajnoj, monatoj:

vortoj, fotografiaĵoj

jen la poeton defias.

Denove majo hezitas:

ĉu varm’aŭ malvarm’ ĉi-foje?

Sed ne gravas por la koro

la kapricoj de l’ klimato:

atentas ĝi l’animvoĉon.

La datreveno alarmas,

kiel sonoril’ en lernej’,

kie maldiligentuloj

tute mallerni bezonas

la erarajn lecionojn.

Ĉu la vivtempo sufiĉos?

Tiom da studo valoras

sub la polv’ de inercio?

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 22/05/2019.

Terapia _ Terapio

Terapia

Sem ti,

no íntimo,

senti

o devir

do sentir.

Sem ter

que temer

o dever

de viver

sem erro.

Terapio

Sen vi,

intime

mi eksentis

la ontan

ŝanĝiĝon

de l’sento.

Sen timi

la devon

travivi

sen peko

la vivon.

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 08/05/2019.

Estações da vida _ Vivsezonoj

Estações da vida


Ontem meu verão se foi...

Vou semear primavera

na aridez deste outono,

pois vem chegando o inverno

no sono triste dos ossos,

no silêncio dos ouvidos,

na seca ardência dos olhos.


Mas para tanto é preciso

abrir as portas da alma

e acender a Esperança,

ao receber o sorriso

de luz de cada manhã.



Vivsezonoj


De longe ne plu someras...

Do mi prisemos printempon

en ĉidezertan aŭtunon,

ĉar jen vintro, kiu venas

en tristan dormon de l’ ostoj,

en silenton de l’ oreloj,

en ardecon de l’ okuloj.


Tamen por tio necesas,

malfermi la animon,

kaj eklumigi l’ Esperon,

kiam venos la rideto

el lum’ de ĉiu mateno.


Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 06/05/2019.

Ponto de vista _ Vidpunkto

Ponto de vista

Como peixes sonâmbulos

que duvidam do oceano,

nós jazemos mergulhados

na ilusão da matéria,

há muito desmascarada

pela física quântica.

Seres espirituais,

feitos de luz condensada,

gozamos o sono vazio

dos prazeres dos sentidos.

O universo é do tamanho

do nosso egoísmo vil

de orgulhosa vaidade...

Mas eis-nos devastados

pela sombra da morte,

novamente esquecidos

de que a Vida não morre;

ela apenas se renova!

Um dia desencarnamos

sem morrer jamais!

Vidpunkto

Kiel fiŝoj somnambulaj,

dubantaj pri l’ oceano,

ni kuŝas mergitaj

en la materi’ trompiĝo

senmaskigita longe

de l’ kvantumteorio.

Spiritaj estuloj,

el densigita lumo,

ni ĝuas la nudan dormon

de la sensoplezuroj.

La universo tiel grandas,

kiel nia egoismo fia

el fiera vanteco ...

Sed jen ni teruritaj

de la ombro de l’ morto,

denove forgesintaj,

ke la Vivo ne mortas;

ĝi nur renoviĝas!

Iam ni elkarniĝos,

sed ni neniam mortos!

Maria Nazaré Laroca

Juiz de Fora, 01/05/2019.