Langvoro

L’ amfor’ de l’ memor’

Ankoraŭ  lirle verŝas

La vinon de Amor’,

Kiu soifas verse.

Kaj la Poet’ plonĝas

En  ŝtorman ombron

De l’ nuda anim’,

Por elŝovi ŝpare

Lumfaskon  el  feliĉ’.

Maria Nazaré de C. Laroca

Juiz de Fora, 17/06/2013.

Mudança _ Ŝanĝo

Mudança

Há milênios

Sonhei-me árvore;

Aprendi raízes

De generosidade.


E agitei-me no instinto

Da animalidade

Para fazer-me pessoa

Pouco a pouco.


Mas tenho vocação

Para passarinho:

Ave de arribação.


Quero criar um ninho

De poesia alada

E o meu universo

Num só verso caiba:

A mudar-se, sempre.


Ŝanĝo

Dum jarmiloj

Mi sonĝis arbe;

Mi lernis radikojn

De malavareco.


Kaj skuis min

Besteca instinkt’

Por mi fariĝu hom’

Iom post iom.


Sed tute mi emas

Al birdvivo:

De migrantaj birdoj.


Mi volas krei neston

El  poezi’ flugilhava

Kaj mia univers’

Enhaviĝu nur

Unuverse ĉiam

Moviĝante.


Maria Nazaré de C. Laroca

Juiz de Fora, 15/06/2013.

Tribo

Tribo

A tribo urbana

Descobriu o aplicativo

Da felicidade automática.

Com fones de ouvido

E o mesmo uniforme,

Todo dia todos correm

Em volta do parque.

E ninguém percebe

Que o outono se despede:

Ninguém vê a praça.

Tribo

La urba tribo

Eltrovis  programeton

Por l’ aŭtomata feliĉo.

Uzante aŭskultilojn

Kaj la saman uniformon,

Ĉiuj kuras ĉiutage

Ĉirkaŭ la parko.

Kaj neniu ajn perceptas,

Ke l’ aŭtuno adiaŭas:

Eĉ la placon ili ne vidas. 

Maria Nazaré de C. Laroca

Juiz de Fora, 13/06/2013.

Vida _ Vivo

Vida

Existo;

logo penso

o mundo.

Resisto

ao tento;

não sucumbo.

Mas tão profundo

é o espanto

cotidiano,

que às vezes

até esqueço

o encanto

de viver.

Vivo

Mi ekzistas;

kaj mondon

mi pripensas.

Sen pereo, 

Rezistas

Mi al peno.

Sed estas tiel

profunda

la ĉiutaga mir’,

ke foje eĉ

vivĉarmon

mi forgesas.

Maria Nazaré de C. Laroca

Juiz de Fora, 12/06/2013.

Companheiro _ Kunulo

Companheiro

De vez em quando,

Visita-me a arena

Fria do poema

O francês *copain,

E então me encanta

A amorável semântica,

Pois comigo divide

O pão e a companhia.

De nobre cortesia

E elegância, presto,

Aquece-me os versos,

E parte, todavia,

Restando apenas

A lágrima indecisa. 

Porém, sem pejo,

Às musas confesso:

Minh’ alma almeja

Um companheiro:

Mas onde encontrá-lo

E como merecê-lo?

*Copain: do latim cum panis; que partilha o mesmo pão; companheiro, namorado.

Kunulo

De tempo al temp’,

Vizitas min en aren’

Malvarma de l’ poem’

La vorto *copain,

Kaj do min ravas

La signifo milda

Ĉar la panon

Kaj l’ akompanon

Ĝi havigas al mi.

Per nobla ĝentilec’,

Elegante, sed haste,

Ĝi hejtas  miajn versojn,

Kaj tuj  foriras

Nur postlasante

Larmon sendecidan.

Tamen sen ĝeno

Al muzoj tion

Mi konigas:

Aman kunulon

L’ anim’ deziras,

Sed kie lin trovu

Kaj kiel lin meritu?

*Copain: el la latina cum panis; tiu, kiu dividas la saman panon; kunulo; amindumanto.

Maria Nazaré de C. Laroca

Juiz de fora, 10/06/2013. 

Ao Poeta _ Al Poeto

  

                                             Caspar David Friedrich -  pintor romântico alemão

                                                     "Der Wanderer über dem Nebelmeer"

                                              "O viajante sobre o mar de névoa," 1818. Kunsthalle de Hamburgo

Ao Poeta 

O Poeta desafia a solidão

dos caminhos não trilhados.

Embrulha dias em delírios

e cobre de irisados lírios

rios atrevidos de metáforas

que perfuram a dor  

na vertente do inefável,  

em busca da águia

que lhe habita a alma.

Al Poeto

Poeto defias la solecon

de l’ netrairataj vojoj.

li envolvas tagojn en delirojn,

kaj kovras per ĉielarkaj lilioj

aŭdacajn riverojn el metafor’,

kiuj doloron traboras

ĉe nedirebla ĝuo,

por priserĉi la aglon,

kiu loĝas en lia anim’.

Maria Nazaré de C. Laroca

Juiz de Fora, 08/06/2013.

Panteão _ Panteono

Panteão

                                    À Poeta Creusa Cavalcanti França

                                                 (In memoriam)

Quando o Poeta atravessa

A fronteira indesejada,

Gentil, a Poesia o recebe

No Parnaso em festa.

Na bagagem traz consigo

Apenas versos não escritos,

Pois já lhe brilham os poemas

No pórtico nobre do empíreo

Qual gracioso diadema.

Eis o enigma desvendado:

Poetas nunca morrem;

Ficam assim encantados

Como estrelas para sempre

Na memória do tempo.

Panteono

Kiam Poet’ transiras

La nedeziratan limon,

Ĝentila, Poezi’ lin akceptas

Ĉe la Parnaso festa.

Li alportas en la valiz’

Nur neskribitajn versojn

Ĉar jam brilas la poemoj

En la nobla empire’-portik’

Kiel gracia diademo.

Jen  la enigmo malkaŝita:

Poetoj mortos neniam;

Ensorĉitaj ili restas

Kiel porĉiamaj steloj

En la memoro de l’ tempo.

Maria Nazaré de C. Laroca

Juiz de Fora, 06/06/2013.