Réquiem
Fui visitar o ausente
que não conheci.
Agora, face ao corpo morto
suavemente exposto
sob uma nuvem branca de flores,
uma impressão de ternura
me atravessa e suporta.
De paletó e gravata, pronto
para a grande cerimônia,
os traços finos desenhados
na palidez impenetrável,
ali se expunha digno.
Não há vela, nem coroa,
nem o cheiro enjoado de ciprestes:
apenas o aconchego da lareira
e pessoas que conversam amenidades
numa indisfarçada celebração da vida.
Os olhos repisados
da mulher e dos filhos
lembram o inevitável dilaceramento.
Meu pensamento agradecido
saúda a energia que habitou aquele corpo
e, sem me dar conta,
sinto saudade daquele desconhecido
que se apresenta à felicidade
ao virar da última página.
(Juiz de Fora, 1985)
Rekviemo
Mi vizitis la forestanton
nekonatan de mi.
Nun, antaŭ la mortinto
milde elmontrata
sub nubo blanka da floroj,
tenera impreso
min trairas kaj tenas.
Surhavante jakon kaj kravaton,
preta por la grava ceremonio,
la fajnaj trajtoj desegnitaj
sur nepenetrebla paleco,
tie li elmontriĝis digne.
Nek kandelo aŭ krono,
nek la naŭza odoro de l’cipresoj:
nur la varmo de l’ kameno
kaj homoj parolantaj agrablaĵojn
kiel nekaŝebla vivcelebro.
La plorantaj okuloj
de l' edzino kaj infanoj
memorigas la nepran kordisŝiron.
Mia danka penso
salutas l’energion
kiu loĝis en tiu korpo
kaj nerimarkite
mi sopiras la nekonaton,
kiu sin prezentis al feliĉo
post la turno de l' lasta paĝo.
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 22/08/2015.
