Dois casos verídicos
Noite fria e chuvosa. Frio e fome
sentia aquele morador de rua.
Roupas e cabelos molhados, adentrou
uma instituição religiosa que costumava distribuir alimentos aos necessitados.
Veio uma senhora e ofereceu-lhe um prato de sopa quente.
Então logo veio a recusa e o espanto:
- A senhora acha que eu sou lá homem
de tomar sopa?!
*
Sábado de manhã. Ao entrar na padaria,
a menina avistou uma pobre moradora de rua sentada na calçada próxima. Ao sair,
a criança aproximou-se da pedinte e ofereceu-lhe um pão fresquinho. Então logo veio a recusa e o espanto:
- Eu não como pão!
“São Vicente de
Paulo, que tanto se dedicou aos pobres, afirmava que estes “eram muito
exigentes e ingratos”.
(Joanna de Angelis /
Divaldo Franco. In: Vida feliz)
Du
veraj rakontoj
Malvarma kaj pluva vespero. Frostis
kaj kaj malsatis tiu senhejmulo.
Kun vestaĵoj kaj hararoj malsekaj, li
eniris religian institucion, kiu kutimis distribui manĝaĵojn al la bezonantoj.
Venis sinjorino, kaj proponis al li
teleron da varma supo.
Tiam tuj venis la rifuzo kaj mirego:
- Ĉu vi pensas, ke mi estas kiel tiuj
viraĉoj, kiuj manĝas supon?!
*
Sabate matene. Enirinte en la panvendejon,
la knabino ekvidis malriĉan senhejmulinon sidantan sur la apuda trotuaro.
Foririnte, la infano alproksimiĝis al
la almozpetantino, kaj proponis al ŝi freŝan panon. Tiam tuj venis la rifuzo kaj
la mirego:
- Mi ne manĝas panon!
Sankta Vincento de Paŭlo, kiu tiel multe
sin dediĉis al la malriĉuloj, diradis, ke ili “estas tre postulemaj kaj
nedankemaj”.
(Joanna de Angelis/Divaldo
Franco. El Vivo feliĉa)
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 26/06/2019.
