Confidências
É preciso desarmar o olho e permitir-se a entrega com simplicidade.
Ainda que momentânea.
No início dos anos 70, meus ouvidos emudeceram, ante o pulsar do
coração de Deus no seio da Floresta Amazônica. Apenas eventual farfalhar de
cores aladas transpassava aquele silêncio sagrado. Uma lágrima de alegria selou
o meu jovem instante de adoração.
Dez anos depois, na hora do parto, a sensação de pertencimento
divino e telúrico ao mesmo tempo: o choro de meus filhos preludiando a vida.
Recorto ainda aquela madrugada de verão em Veneza, em 1990.
Dezenas de jovens dormiam nas escadarias da estação de trem, em doce liberdade
de entrega ao mistério do amanhecer veneziano. Meus olhos então começaram a ouvir
uma melodia de gratidão à vida.
Konfidencoj
Necesas malarmi la okulojn kaj sin fordoni al la simpleco.
Kvankam dummomente.
En la frua 70, miaj oreloj silentiĝis, antaŭ la korbatado de Dio
en la Amazona Pluvarbaro. Nur hazarda susuro de flugilhavaj koloroj
ektrapenetris tian sanktan silenton. Ĝoja larmo stampis mian junan adormomenton.
Dek jarojn poste, dum la akuŝoj, la sento de la dia kaj samtempe
elterula aparteno: la ekploroj de miaj infanoj enkondukantaj vivon.
Mi ankoraŭ eltondas tiun someran matenon,
en Venecio, 1990. Dekoj da junuloj dormadis sur
la ŝtuparo de la fervoja stacidomo en dolĉlibera fordono al la mistero de la venecia mateniĝo. Miaj
okuloj do ekaŭdis dankantan melodion al vivo.
Maria Nazaré de C. Laroca
Juiz de Fora, 24/02/2013
2 comentários:
Bela teksto, kiu esprimas sentoplene la transcendan sperton de la vivo.
Mi perceptas, ke vi celebras la vivon... ne haltu.
Gratulojn!
Postar um comentário