Botequim
O cheiro suado de
cerveja
serpenteia pelo bar mofado
e engole a noite da cidade.
Sobre as mesas,
garrafas vazias
velam mágoas
e desvelam riscos.
A memória agora
é um cão perdido
nos becos do outrora,
vagando pelas cinzas
de
sonhos incendidos.
Drinkejo
La bierodor’ ŝvita
serpentumas
tra drinkejo ŝima
kaj englutas
la nokton urban.
Malplenaj boteloj
sur la tabloj
prizorgas ĉagrenojn
kaj riskojn malkaŝas.
La memoro nuna
estas perdita hundo
sur iamaj vojetoj,
vaganta tra la cindroj
de l’ revoj incendiitaj.
Maria Nazaré de C.
Laroca
Juiz de Fora, 13/12/2013.
7 comentários:
Kia bela melankolia poemo! Memoro nuna kiel perdita hundo... Drinkejo englutas la nokton... Revoj incendiitaj... Jen nova flanko de la milpetala Poeto! Gratulon!
Espetacular! Isso é poesia! Parabéns, Nazaré!
Vi poete vizitis drinkejon kaj majstre pentris ĝian bildon.
Gratulon,
Sinjoro Blogdopaulo tute elprenis la vortojn el mia menso! Kiam ofte, en mia junaĝo, mi sidas apud la tablo, spektante dum miaj ŝanjaj incendiitaj revoj forkuris? Dank' al Budho, mi plenkreskis sen perdi miajn revojn. ;-)
Ankaŭ al mi tre plaĉis la poemo, kies tre trafe kunstarigitaj vortoj alparolas klare kaj forte pri la esenco de la loko kaj la homaj kondutoj.
Você retrata em poema o que realmente acontece nestes locais, quase me deixa mal...em pensar como essa pobre gente se envolve em algo tão superfluo, tão passageiro uma alegria tão pobre e falsa que resulta apenas, magoas sufocadas, violencias, falso libido, naquele momento vc é tudo mas também pode ser um nada e depois que a onda passa, nada mudou ,acrescentou, agora tem a ressaca.....
Jen! Poeto kaj poeziaĵo, kreinto kaj kreaĵo same spegulas rafinitan maturiĝon, jen fina vino por postulemaj, frotitaj konantuloj... Ambaŭlingve, la poezia sugesto, subtila, instiga... Perdita hundo, certe ne nur la memoro nuna. Kiuj fakte?
Postar um comentário