Busca
O poema
acorda a aurora
e trata logo
de acender o sol
só para ver
aljôfares
a tremer
no arrebol
que tinge
a cabeleira
de árvores
antigas.
Bêbado
do orvalho
da manhã,
o poema
acolhe
pássaros:
aros
de paz
que passam
pelo céu
urbano.
E o poema
embarca
na viagem
alucinada
de um beija-flor
em busca do amor...
Ao meio-dia,
o poema
adentra
a construção
onde descansa
o sono do pedreiro.
E fica então
ali quieto,
copiando
em secreto
o sonho humano
de um coração.
(Juiz de Fora, agosto de
2010.)
Traserĉado
Poemo
vekas
auroron
kaj ekŝaltas
tuj la sunon
nur por vidi
trembrili rosojn
sub ĉielruĝo,
kiu pentras
la hararon
de oldaj arboj.
Ebria
de roser’
matena,
akceptas
birdojn
la poemo:
arojn el paco,
kiuj pasas
tra la urba ĉielo .
Kaj la poemo
ekiras per
flugo halucina
de kolibro
serĉanta amon...
Tagmeze
eniras la poemo
konstruaĵon,
kie ripozas
la dormo
de masonisto.
Kaj do ĝi restas
tie kvieta
kaŝe kopiante
la revon homan
de ies koro.
Maria Nazaré Laroca
Poemo tradukita en la 15-a de Junio 2017.
4 comentários:
Kiel bela estas la mateno kaj la fluado de tago sub la magia rigardo de Poeto.
Nur poetoj kapablas vidigi al ni tiajn belaĵojn. Ĉu ili vidas per okuloj aŭ per koro? Eble per ambaŭ samtempe.
Kia bela movo vi donas al la poemo, amikino kara! Oni facile vidas tion! Sed kiam vi gxin kvietigas, mankas vortoj por esprimi la senton vekigxinta en nia koro.
Mi suspektas, ke Dio modlis la Poetojn per speciala argilo...
Bela poemo, gratulon.
Postar um comentário