Sinfonia branca
Sempre é primavera
No jardim humilde
Onde rosas brancas
Tocam violino.
Vibram as pétalas
Como bailarinas
Prontas para o voo
Da dança secreta.
E a melodia das flores
A cada dia renasce;
Todavia ninguém ouve.
Blanka simfonio
Ĉiam printempas
En humila ĝarden’
Kie blankaj rozoj
Violonon ludas.
Pretaj por la flugo
Vibras petaloj
Kiel dancistinoj
De l’ danco sekreta.
Kaj la melodi’ de l’
floroj
Ĉiutage renaskiĝas
Sed ilin aŭskultas neniu.
Maria Nazaré de C. Laroca
Juiz de Fora, 25/09/2013.
3 comentários:
Plenaj je asonancoj viaj versoj memorigas min kelkajn de Cecília Meireles. La delikateco kaj la lirismo ja samas. La dua strofo aparte min ravas. Kortuŝa!
Al mi tre placxas la vortojn simplajn kiuj simile al la rozoj gxojigas kaj ravigas la korojn de simplaj animoj kiel mi.
Gratulon, poetino.
Perlo aperas, kiam rafinita poezio konstruighas per simplaj bildoj. Kiel mistera estas la profundeco de simplaj versoj. La dua strofo estas rava. Poeto havas specialajn okulojn.
Postar um comentário