Orvalho
Nas
noites da minh’alma,
a lua cheia
sonha,
flutuando
em ondas
de um
silêncio cálido.
Roso
En la
noktoj de l’animo,
sonĝas
la plenluno
en
ondoj ŝvebante
de silento varma.
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora,
21/03/2021.
Brazilo
domingo, 21 de março de 2021
Orvalho _ Roso
domingo, 7 de março de 2021
Às mulheres _ Al virinoj
Às mulheres
Em toda mulher do mundo,
leio as santas do Evangelho:
nas irmãs Maria e Marta,
da família de Betânia;
em Maria, de Magdala,
e em Maria, de Nazaré.
Em Marta, o cuidado ativo,
e, em Maria, a adoração
ao sublime Visitante;
na formosa Madalena,
a porta da redenção.
E, em todas as mães, eu vejo
a graça da Mãe excelsa,
santuário da encarnação
do Cristo, Filho de Deus.
Al virinoj
En ĉiu virin’ enestas,
Biblia sanktulino:
fratinoj Maria kaj Marta,
el Betania familio;
Maria, el Magdala,
Maria, el Nazareto.
El Marta, prizorgo aktiva,
kaj el Maria, adorado
al tiu Gasto sublima;
kaj la pordo de elaĉeto,
el Madalena ĉarmplena.
Kaj en ĉiuj patrinoj, mi vidas
la gracon de la plej nobla,
sanktejo de l’ enkarniĝo
de Kristo, Filo de Dio.
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 07/03/2021.
Brazilo
sexta-feira, 5 de março de 2021
Ataraxia na pandemia _ Ataraksio en la pandemio
Ataraxia na pandemia
Nestes
dias de tormento,
vontade
de voltar no tempo,
para
morar em Atenas,
no
Jardim de Epicuro.
Quem
sabe se assim me curo
do
peso desta existência,
dessa
alma enrijecida,
dessa
dor que desatina
a
sanidade dos ossos.
Quero
aprender a leveza
dos
prazeres comedidos,
da
doce simplicidade,
sorvendo
a filosofia
da felicidade serena.
Ataraksio en la pandemio
En ĉi
tiuj tagoj turmentaj,
jen dezir’
reiri tempen,
por kunvivado
en Ateno,
en la Ĝarden’
de Epikuro.
Verŝajne
mi liberiĝos
de l’
pez’ de ĉi tiu ekzisto,
de l' rigidec' de l’animo,
de l’
dolor’, kiu frenezigas
la sanstaton
de l’ostoj.
La leĝerecon mi volas
de la
moderaj plezuroj,
la vere
dolĉan simplecon,
trinkante filozofion
el la serena feliĉo.
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 05/03/2021.
Brazilo
sexta-feira, 26 de fevereiro de 2021
Pertencimento _ Aparteno
Pertencimento
“Porque nenhum de nós vive
para si”. (Paulo, Romanos: 14:7)
A existência de outrem
é arte, enigma
que me abastece
e esvazia.
Não pertenço a mim
nem a ninguém;
nem de alguém
tenho a posse.
Divino paradoxo:
só podemos viver
nessa infinita rede
de existências.
Porque tal é a Lei:
Só de Deus somos
e eternamente seremos.
Aparteno
"Ĉar neniu el ni vivas
por si mem". (Romanoj: 14: 7)
L’ aliula ekzisto
estas arto, enigmo
kiu min nutras,
kaj malplenigas.
Mi ne apartenas
eĉ al mi mem
nek al iu ajn;
kaj ankaŭ aliulon
mi ne posedas.
Jen Dia paradokso:
ni nur povas vivi
en / per tiu senfina reto.
Ĉar tia estas la Leĝo:
nur de Dio ni estas
kaj estos por ĉiam.
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 26/02/2021.
Brazilo
sexta-feira, 29 de janeiro de 2021
Abraços _ Brakumoj
Abraços
Nesta
manhã de verão, apesar das dificuldades e dores, eu saí de casa para brevíssima
caminhada até a praça ao lado do meu condomínio.
Há
muitos tempo não recebo um abraço, com exceção dos beijos dos raios de sol e da
alegria dos passarinhos. Hoje tive a ideia de abraçar uma palmeira que se
erguia majestosa e acolhedora.
Meu
braço direito esqueceu por uns segundos a intensa dor cotidiana, e eu consegui
dar um abraço naquele tronco algo áspero, mas carinhoso e refrescante. Um momento
mágico!
Logo
pensei na relação de São Francisco de Assis com a irmã árvore.
E
pareceu-me que o Poverello sorria
para nós, envolvendo-nos no Seu abraço de luz!
Brakumoj
Ĉi-somere
matene, malgraŭ la malfacilaĵoj kaj doloroj, mi forlasis la hejmon por tre
mallonga promenado al la placo apud mia apartamentaro.
Delonge
mi ne ricevis brakumon, krom la kisoj de la sunradioj kaj la gajeco de la
birdetoj. Hodiaŭ venis al mi en la kapon ĉirkaŭbraki palmon, kiu staris majesta
kaj bonveniga.
Dum
kelkaj sekundoj, la dekstra brako forgesis pri la intensa doloro ĉiutaga, kaj mi
sukcesis brakumi tian malglatan, sed ameman kaj refreŝigan trunkon. Magia
momento!
Mi tuj
ekpensis pri la rilato inter Sankta Francisko el Asizo al lia frato arbo.
Kaj
ŝajnis al mi, ke la Poverello ridetis,
nin envolvante en Sian luman brakumon!
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora,
29/01/2021.
Brazilo
quarta-feira, 20 de janeiro de 2021
Brechó _ Brokantejo
Brechó
Quisera ter o talento de Machado de Assis para poder desvendar em palavras o buquê de sentimentos e emoções que recebeu minha alma naquela luminosa manhã de janeiro.
Por causa da pandemia, raramente saio de casa, mas não pude recusar o convite daquela segunda-feira tão azul. Caminhando vagarosamente na amada pracinha do meu bairro, de repente parei para olhar um alegre ônibus estacionado frente às doces árvores da praça. Ele exibia prateleiras de livros, discos, objetos antigos. Uma espécie de brechó.
Por alguns minutos meu olhar percorreu aquela feira à moda hippie. E eis que vejo ali o meu último livro de poemas bilíngues, Chão de pássaros_ Birda grundo, lançado em setembro de 2017. Novinho, uma criança de 4 anos apenas, a sorrir para o jardim urbano que gerou tantos versos.
Perplexa, sem cerimônia, apontei o livro dizendo que eu era a autora. O vendedor sorriu admirado, quase não acreditando no meu grito.
Bem, voltei para casa tentando definir os sentimentos. Depois minha ajudante voltou ao local para tirar uma foto do ônibus-brechó. Então o vendedor lhe disse que não venderia mais aquele livro. Pediu que ela me trouxesse o exemplar para um autógrafo. Seu nome: Zé do busão.
Brokantejo
Mi dezirus ekhavi la talenton de Machado de Assis por vorte malkaŝi la bukedon da sentoj kaj emocioj, kiun l’ animo ricevis en tiu hela januarmateno.
Pro la pandemio, mi malofte forlasas la domon, sed mi ne povis rifuzi la inviton de tia bela blua lundo. Malrapide piedirante sur la trotuaro de la amata placo de mia kvartalo, mi subite ekhaltis por trarigardi gajan aŭtobuson parkitan antaŭ la dolĉaj arboj. Ĝi elmontris bretojn de libroj, diskoj, malnovaj objektoj. Speco de brokantejo.
Dum kelkaj minutoj, mia rigardo trairis tiun hipi-modan foiron. Kaj jen mi ekvidas mian plej novan dulingvan poemaron, nome Chão de pássaros _ Birda grundo, lanĉitan en septembro 2017. Ankoraŭ freŝan, apenaŭ 4-jaran infanon, ridetantan al la urba ĝardeno, kiu ebligis tiom da versoj.
Perpleksa, senceremonie, mi fingromontris la libron, dirante, ke mi estas ties aŭtoro. La brokantvendisto ridetis mirigite, preskaŭ ne kredante mian ekkrion.
Nu, mi revenis hejmen cerbumante por difini la sentojn. Poste mia helpantino revenis al la loko por fari foton de la brokanteja aŭtobuso. Tiam la vendisto diris al ŝi, ke li ne volas plu vendi tiun libron. Li petis ŝin alporti al mi la ekzempleron por aŭtora surskribo. Lia nomo: Joĉjo el aŭtobusaĉo.
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora, 20/01/2021.
Brazilo
domingo, 3 de janeiro de 2021
Existência _ Ekzistado
Existência
Um jardim nunca é terminado.
Assim
é o mundo, um jardim
a
mover-se em janeiros
de
pedras, dores e sonhos
de
meninos escondidos
em
asas de passarinhos.
O
Jardineiro vem e cria
a
poesia da vida.
Semeando
sempre, tudo nutre
e com
zelo amoroso cuida.
As rosas
desabrocham
em
beleza e perfume,
depois
murcham e morrem.
Mas o
Jardineiro volta,
e poda
as ervas inúteis.
Torna
a adubar a terra,
e a
vida então se renova.
Ekzistado
Ĝardeno neniam kompletas.
Tiel
la mondo staras, kiel
moviĝanta
ĝarden’ je januaroj
el
ŝtonoj, doloroj kaj revoj
de
kaŝitaj knaboj en birdflugiloj.
La
Ĝardenisto venas kaj kreas
la
poezion de la vivo.
Ĉiam
semante, Li ĉion nutras
kaj
kun am’ prizorgas.
La
rozoj de l’ garden’ floras
en
beleco kaj parfumo,
poste
ili velkas kaj mortas.
Sed revenas
Ĝardenisto
por la
fiherbojn tondi,
renutradi
la grundon,
kaj do
vivo renoviĝas.
Maria
Nazaré Laroca
Juiz
de Fora, 03/01/2021.
Brazilo
Assinar:
Postagens (Atom)