Poesia cotidiana
Poemas são estrelas aladas
Que vêm pousar no meu
ombro
À espera da vez de
desfiar a voz.
Mas também me visitam versos
Em fila, a desfraldar
bandeiras
Que gritam as misérias
do mundo.
A esses não dou guarida:
indico
O caminho guloso da
mídia,
E, assim, decantar a dor
não tento:
Prefiro conversa de passarinho
E cheiro de flor que
viaja no vento.
Ĉiutaga poezio
Flugilhavaj steloj
poemas
Kaj venas sur mian
ŝultron
Por ekparoli siatempe.
Aliaj versoj min vizitas,
Ekaperas ĉe la rondo,
Svingante flagojn vice
Kontraŭ mizerojn de l’ mondo.
Sed
ĉe mi rifuĝej’ neeblas,
Do tuj ilin mi disdonas
Al l’ amaskomunikiloj avidaj.
Tiel pri dolor’ mi ne
kantas:
Birdbabilon mi preferas
Kaj odoron de floroj flugantan en vento.
Maria Nazaré de C. Laroca
Maria Nazaré de C. Laroca
Juiz de Fora 12/09/2013.
4 comentários:
Bela poemo. Mi shatis aparte la du lastajn, fermajn versojn.
Esse seu poema tem um quê de doçura que encanta!bjos
Ho, kia tenero...
Mi, animo simpla, preferas tian konstruajxon, poetino.
Gxi permesas al cxiuj kompreni, gxui, ripeti... iom muzike, iom mantre.
Gratulon!
Aparte plaĉas al mi la struktura sendependeco de la versioj portugala kaj esperanta. Jen la strofa skemo de la portugala (3+3+5=11) kaj de la esperanta (3+4+3+3=13). Tamen semantike ambaŭ versioj ja bele kaj altkvalite kongruas! Gratulon!
Postar um comentário