Semeadura
Somos
sementes de luz
que
Deus plantou um dia
nos jardins da Eternidade.
Viver
não dói, só precisamos
conviver
com a dor de existir,
na
fragilidade dos nossos limites.
Então
me lembro com saudade
da
ingênua canção escolar
que
sempre me fazia chorar:
“pobre
sementinha
com tanta
alegria
vou
deitar-te agora
sob a
terra escura,
mas
não te abandono,
virei
todo dia
sobre
o teu canteiro
deitar
água fria...”
Como
dói existir!
Semado
Ni estas semoj el lumo,
kiujn Dio iam plantis
en la ĝardenojn de l’ Eterneco.
Vivo ne doloras,
ni nur bezonas kunvivi
kun la ekzistdolor’
ĉe l’ malfortikeco
de niaj limoj.
Do mi
memoras sopire
la naivan
lernejan kanton,
kiu
ĉiam plorigis min:
“semeto
kompatinda,
kun
tiom da ĝojo
mi ekplantos
vin nun
en la
malluman grundon,
sed mi
ne vin forlasos,
mi ĉiutage
venos
surverŝi sur vian bedon
per malvarma
akvo... "
Kiel
doloras ekzistado!
Maria Nazaré Laroca
Juiz de Fora.
18/08/2018.
Brazilo
6 comentários:
Neatendite jen vi inter ni: La eterna majstrino alvokas la versojn kiuj tuj diras: jen mi! Jen mi!
La fajna delikateco de Poezio! Per mildaj versoj, la Poeto mildigas la doloron de la vivo, kiu similas la dolorojn de akuŝo: por naskiĝu nova vivo.
por ke naskiĝu
Disse Drummond : " A dor é inevitável, o sofrimento é opcional. "
Seu poema me traz a memória esta frase.
Para mim faz um sentido enorme neste momento .
Beijos carinhosos
El la mistera kaj nedifinebla "palaco de la memoro", kiel Sankta Aŭgusteno diradis, jen fragmentoj kiuj subite ekaperas, kaj, same kiel la infaneca preĝo/kanto, daŭre inspiras/instigas nin: sekvu! sekvu! Jam mateniĝas, la suno daŭre brilas!
Ekzisto estas mistero nur komparebla al la ekzista doloro, kiun Poezio (alia mistero) apenaŭ sukcesas esprimi.
Postar um comentário